De eerste dagen

Hallo allemaal!

We zijn nu al een paar dagen in peru en dacht dat het wel tijd was voor een update.

Donderdag ochtend vroeg (4.45) zat ik al in de auto van mijn vader op weg naar het vliegveld. Daar ontmoetten we Pieter en zn ouders. Na de check in gingen we nog wat drinken, nouja, de ouders dan want Pieter en ik waren veel te zenuwachtig om iets door onze keel te krijgen haha! De vlucht naar Madrid ging goed en de overstap naar het volgende vliegtuig ook. We vlogen met Iberia en er waren vrijwel alleen zuid amerikaanse passagiers aan boord. Het was nog een heel gedoe om iedereen op zn plaats te krijgen en vooral dat iedereen zijn handbagage in de vakken kreeg. Iedereen had super grote tassen bij zich, en wel 3 per persoon! Het was dus echt een soort Tetris om dit allemaal te laten passen. Toen dit eindelijk gelukt was hadden we al 20 minuten vertraging en toen werd er omgeroepen dat het vliegtuig nog niet kon vertrekken omdat het een klein mechanisch mankement had. Na nog een half uur wachten werd er gezegd dat het vliegtuig niet zou vertrekken. Dus toen moesten alle 400 passagiers weer het vliegtuig uit en moesten we naar een andere terminal. Hier hebben we nog zo´n 2,5 uur moeten wachten. Toen het nieuwe vliegtuig eindelijk klaar was kon het Tetris spel weer van voor af aan beginnen en met 4 uur vertraging kon onze 12 uur durende vlucht naar Lima eindelijk beginnen.
12 uur en wat vaag vliegtuigvoedsel later landden we dan eindelijk in Lima. We moeten eerst in een lange rij voor de immigratie staan. Toen dit achter de rug was konden we de tassen halen en moesten we nog door de douane. Hier moest je op een knop drukken en als hij groen was mocht je door lopen maar als hij rood was moest je al je bagage laten checken. Gelukkig was hij bij ons beide groen en konden we door de gate deur lopen. Hier uitgekomen was er een grote mensen massa te zien. Het was een totale chaos. En hier tussen moesten we een mannetje vinden met een bordje met onze namen erop. Gelukkig zijn Pieters ogen beter dan de mijne en had hij hem al snel gevonden. We moesten bij ontmoeting het wachtwoord ´sol´ zeggen en toen mochten we met hem mee. Hij bracht ons naar het hostal in de wijk Miraflores. Hier waren we rond 11 uur Peruaanse tijd aangekomen, 6 uur ´s ochtends nederlandse tijd. Na even in de kamer te hebben rondgekeken zijn we al gauw gaan slapen.

Na een lekker nachtje slapen en een ontbijtje in het hostal gingen we Lima verkennen! We gingen naar een Inka marktje en namen daarna de taxi naar het centrum. Hier hebben we wat rondgelopen rond het centrale plein. We waren allebei niet zo heel erg onder de indruk van Lima, maar dat zou ook de vermoeidheid nog kunnen zijn. Eind van de middag zijn we terug naar het hostal gegaan en hebben we nog een kleine siesta gehouden voor me moraflores in gingen en een hapje gingen eten. Die avond kon ik maar moeilijk in slaap vallen en heb een rare film gekeken terwijl pieter daar geen problemen mee had en al snel tevreden snurkend naast me lag te slapen.

Dag 2 in lima moesten we wel op tijd op staan om Nederland te kunnen kijken. Het begon hier om 11u ´s ochtends. dus zijn we een restaurantje ingedoken. Helaas was het een teleurstellende wedstrijd. Verder hebben we niet veel gedaan. We zijn nog naar de kust van lima gelopen. Daar waren mensen aan het paragliden wat er erg cool uit zag, maar toch niet voor ons weggelegt haha.

Dag 3 in Lima namen we om 2 uur de bus naar onze volgende bestemming. We hadden een luxe dubbeldekker bus genomen om alvast te wennen aan het reizen in peru. het was 4 uur naar Paracas wat goed te doen was. De bushalte was in de middle of nowhere aan de panamericana. Hier werden we gedropt en moesten we een taxi nemen naar Pisco waar we zouden slapen. We waren al gewaarschuwd voor de sluwe taxi chauffeurs. we stapten in bij een mannetje die al na een paar meter opeens stil stond, iets wat mij al gelijk de kriebels gaf, en probeerde ons een tour te verkopen en een hostal aan te smeren. Ik bleef maar volhouden dat we al een reservering hadden en uiteindelijk startte hij de motor weer en gingen we op weg. Ons hostal in pisco was in een afgelegen straatje en omdat we in het donker aankwamen zag alles er een beetje luguber uit. Nadat we waren ingecheckt besloten we maar wat te gaan eten. het idee was om naar het centrum te lopen.. maar nadat we de hoek om waren gegaan en ik in een verlate straat om het midden van de weg een hond zag staan, ben ik gelijk omgekeerd en terug gelopen. We hebben de tuktuk genomen naar het centrumpje en zijn daar op zoek gegaan naar een restaurantje. wat in pisco erg lastig was want er was niet zo heel veel. Na een snelle maaltijd zijn we gauw terug naar het hotel gegaan en gaan slapen.

De volgende ochtend moesten we om 6 uur opstaan want we hadden een tour op de planning staan. om 7u werden we opgehaald door een mannetje met een busje, na nog een paar random pick ups langs de weg gingen we in een race tempo naar Paracas waar de tour van start zou gaan. Ik kneep Pieters hand echt fijn want het was geen leuk busritje. Volgens mij waren we aan de late kant en de chauffeur scheurde er op los. In Paracas moesten we ons bij de haven verzamelen. Hier zag ik voor het eerst sinds aankomst veel toeristen bij elkaar. Vreemd genoeg had ik die nog helemaal niet veel gezien in Peru. Rond 8.15 begon onze Islas Ballestas tour, ook bekend als ´the poor man´s Galapagos´. tijdens de tour gingen we met een bootje langs een paar rotsen in zee waar vooral veel vogels leefden. We hebben ook pinguins gezien en een paar zeeleeuwen en ook nog dolfijnen, wat vrij ongebruikelijk is dus dat was wel leuk! Ik vond de tour niet zo heel spectaculair, en snap wel waar het zijn naam vandaan heeft, het kon echt niet tippen aan de Galapagos. Maar het was leuk iets te ondernemen samen dus het was een geslaagde ochtend. Terug in het hostal raakten we aan de praat met een Brits stel, zij gingen dezelfde kant op als wij dus besloten we samen te reizen. Een taxi dropte ons weer aan de kant van de weg bij een bushalte. Elke 10 minuten kwam er een bus langs richting Ica. De busrit duurde ongeveer een uurtje. In Ica aangekomen moesten we met een taxi naar onze bestemming Huacachina. Het was nog een hele uitdaging om 4 personen, 4 backpacks en 4 rugzakken in een veel te kleine taxi te passen maar het was gelukt!
Toen waren we eindelijk aangekomen in de kleine oase tussen al dat zand! Het uitzicht was echt als een sprookje van duizend en een nacht! Het weer was ook gelijk veel beter! de afgelopen dagen hadden we niet echt lekker weer gehad dus dit was een goede verandering. We moesten nog op zoek naar een hostel, en toen we een rondje om het meer liepen kwam er een vrouw achter ons aan rennen, die vroeg of we duitsers waren?? ahum.. niet dus, maar zij wel.. en hielp ons aan een hostel voor een goede prijs, wat dan weer aardig was!

Vandaag hebben we lekker rustig aan gedaan, wat ook hoort bij een plek als huacachina. We hebben broodjes gekocht en aan het meer ontbeten. waarna we wat zijn gaan wandelen en met een boekje en muziekje in het gras gaan liggen. Het was heerlijk weer, er waren niet zoveel honden, dus we konden lekker relaxen. Om 4 uur hadden we een buggy tour geboekt. Ik was hier een beetje zenuwachtig voor met mijn zwakke maag want het scheen er hard aan toe te gaan! En ja hoor, we gingen hard van start gelijk de eerste heuvel op crossen..Het was eigenlijk net als in een achtbaan dus ik vond het al gauw erg leuk! Pieter dacht daar anders over en hoorde ik naast mij gillen en er werd flink in mijn arm geknepen! Na een paar rondjes door de zandduinen stopten we op een hele hoge en gingen we sandboarden. De eerste keer was ik nog een beetje terughoudend maar daarna vond ik het vooral erg leuk! tot we bij de laatste aankwamen. die was echt zo hoog en stijl, dat we met de hele groep over de rand keken en dachten dit gaan we echt niet doen! Uiteindelijk hebben we het toch allemaal gedaan, een paar blauwe plekken verder, broekzakken en schoenen vol met zand stonden we weer veilig beneden. Na nog een laatste ruige buggy tour, een mooie zonsondergang en uitzicht over huacachina keerden we terug. Het voelde voor ons allebei als een overwinning. Ik die altijd wagenziek wordt, en Pieter die bang voor hoogtes is en zelfs maar 1 keer in zn leven in een achtbaan is geweest. Maar we hebben het allebei gedaan en zijn stiekem een beetje trots op onszelf :)

Morgen willen we op tijd opstaan om naar de volgende bestemming Nazca te gaan. We willen er in ieder geval op tijd zijn om de wedstrijd te zien!

Het verhaal is weer eens te lang geworden dus zal er een eind aan maken. De foto´s zullen op facebook komen!
Veel liefs, Jessie